Contents
دیگ های واترتیوب بر اساس مشخصات مختلفی دسته بندی می شوند. از معمولترین این دسته بندی ها عبارتند از: موقعیت درام ذخیره ( مثلا درام طولی یا متقاطع) ، گردش آب (مثلا طبیعی یا اجباری) ، تعداد درام ( مثلا دو یا سه) و ظرفیت دیگ.
همانند آنچه در شکل زیر مشاهده می شود نوع اصلی درام دیگ واترتیوب، به صورت شیب دار می باشد که همانطور قبلا گفته شد، بر اساس قانون ترموسیفون عمل می نماید. آب تغذیه به درام طولی قرار گرفته در بالا وارد شده و به سمت پایین سرازیر می شود. با حرارت دیدن آب دمای آن افزایش یافته و چگالی آن کاهش می یابد. این اختلاف چگالی باعث جریان طبیعی به سمت بالا شده و جریان مجددا به درام بالایی وارد شده و ذرات بخار به سطح آب رفته و بدین صورت بخار تولید می شود. ظرفیت این بویلرها معمولا از ۲/۲ تا ۳۶ تن در ساعت می باشد.
تفاوت دیگ با درام متقاطع با دیگ با درام طولی در این است که درام به صورت مقاطع در مسیر جریان حرارت قرار گرفته است. این امر سبب ایجاد توزیع دمای یکنواخت تر می شود. ولی لازم به ذکر است که در بارهای بالا در صورت خشک بودن تیوب های بالایی، احتمال بیش از حد گرم شدن و شکست لوله وجود دارد. همچنین یکی از مزایای این نوع دیگ، این است که به دلیل موقعیت متقاطع تیوب ها، امکان جانمایی تعداد بیشتری لوله شیب دار وجود دارد.
یکی از انواع توسع یافته ی دیگ های بخار واترتیوب دیگ با درام خمیده یا استرلینگ می باشد. این نوع از دیگ نیز بر اساس دما و اختلاف چگالی عمل می نماید با این تفاوت که از چهار عدد درام استفاده می نماید. آب سرد تغذیه وارد درام بالایی سمت چپ شده و بواسطه ی چگالی بالاتر به دارم پایین سرازیر شده و با جذب حرارت توسط درام و لوله ها، گرم شده و به سمت دو درام بالایی حرکت کرده و حباب های بخار تشکیل شده به سطح آب می روند. این نوع از دیگ ها دارای سطح انتقال حرارت بالایی هستند و آب به طور طبیعی سیرکوله می شود.